Η τέχνη στο Anima Life Center

Η Τέχνη στο Anima Life Center

Η Τέχνη, με βάση τις αρχές και την μεθοδολογία της Εμψύχωσης, στο Anima Life Center έχει αξιόλογη θέση. Για την ακρίβεια, η ψυχοθεραπεύτρια συχνά αξιοποιεί στις υπηρεσίες της τη ζωγραφική, την πλαστελίνι ή τον πηλό, τη δημιουργική γραφή, τις μουσικές μελωδίες και τους ήχους, τα παιχνίδια ρόλων και ασκήσεις αναπαραστάσεων.

Στη διάρκεια μιας δραστηριότητας του Anima Life Center γίνονται βιωματικές ασκήσεις. Συχνά αυτές έχουν τη μορφή παιχνιδιού, όπου εργαλεία από τον ευρύτερο χώρο της τέχνης αξιοποιούνται, με στόχο αφ’ ενός να διεγείρουν το ενδιαφέρον και τη σκέψη των ανθρώπων και αφ’ ετέρου να προκαλέσουν εμπειρίες. Εμπειρίες που κινητοποιούν το σώμα, το συναίσθημα, το νου.

Σε μία Δράση Αποφόρτισης Άγχους, που στόχος είναι η εκτόνωση και η χαλάρωση, η ζωγραφική με διάφορα υλικά όπως τέμπερες και κηρομπογιές, και η μουσική λειτουργούν ως μέσα απελευθέρωσης από το άγχος, την πίεση, το στρες. Διαπιστώνεται ότι η δημιουργική διαδικασία έχει και θεραπευτική δύναμη. Σε ένα Σεμινάριο Αυτογνωσίας, η τέχνη γίνεται ένα ασφαλές σπίτι μέσα στο οποίο γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Για παράδειγμα μερικά κομμάτια πλαστελίνης γίνονται άνθρωποι που συναντιούνται και μέσα από τα όσα αφηγείται ο καθένας, συνθέτουν μια ιστορία κοινή. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, οι συμμετέχοντες συνειδητοποιούν τον τρόπο που επικοινωνούν ή συνεργάζονται και πού υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Σε Ομάδες Συμβουλευτικής το εκάστοτε θέμα δεν επεξεργάζεται μόνο θεωρητικά. Με αφορμή κάποια αλληγορική ιστορία και παιχνίδια ρόλων, οι συμμετέχοντες συνδέουν το προσωπικό τους βίωμα με όσα λέγονται αργότερα θεωρητικά.

Οι βιωμένες εμπειρίες στις ομαδικές αυτές δράσεις γίνονται αφορμή συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων. Η Χ. Κατάκη, στο βιβλίο Το Μωβ Υγρό, πολύ εύστοχα σημειώνει «η δυνατότητα να καθρεφτίζουμε ο ένας τον άλλο καθίσταται σημαντική επικοινωνιακή τεχνική, ώστε να μπορούμε αφενός να ξεκαθαρίζουμε, να εμπλουτίζουμε την εικόνα του εαυτού μας, και αφετέρου να αυξάνουμε την ευελιξία που απαιτεί ένα δημιουργικό πάρε-δώσε» (σ. 157). Κατά αυτόν τον τρόπο αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε, να ανακαλύπτουμε και να ανα-δημιουργούμε βιωματικά μία νέα πραγματικότητα, μία νέα εικόνα εαυτού.

Η τέχνη τελικά δημιουργεί μία γέφυρα ανάμεσα στο λεκτικό και το μη λεκτικό, στο ασυνείδητο και το συνειδητό, στη δημιουργία και την πραγματικότητα.